Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Is een hoogspanningsmast voor jou meccano next level? Kan je goed modelleren? Heeft de netfrequentie geen geheimen meer voor jou? Welkom in de doe-het-zelf hoogspanningshoek
Gebruikersavatar
Hans
Site Admin + actief in het mainsite team
Berichten: 3820
Lid geworden op: 03 dec 2011 20:49
Dichtstbijzijnde trafo: Veenoord 110/10 kV

Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Hans » 09 aug 2016 15:47

Wat voorafging

Oh jee… Hans en bouwblogs. Ik kan net zo goed zeggen ‘hou mijn bier eens vast’.

Alleen Zwolle-Meeden S+6 1:30 leverde een fatsoenlijke blog op die ook van begin tot eind werd bijgehouden. Daarna ging het direct al mis met het Veenoordse bokje. Na een inleidend deel werd het op het forum zo stil als op trafostation Amsweer terwijl onder de radar het model zelf doodleuk voortvarend werd voltooid. Nooit meer een foto van laten zien. Niets. En van de PGEM-tonmast (die nu in Rotterdam wind vangt) of de PGEM-Flevodelta (nu halverwege) is uberhaupt niet eens meer met een blog begonnen zodat alle projecten sinds 2013 zich in stilzwijgen voltrokken. Kortom, men heeft geen idee meer van wat er op de achtergrond gebeurt op het winterse Drentse platteland.

Afbeelding

Nou ja, er gebeurt tegenwoordig voldoende op het winterse Drentse platteland.
Naar de zeeg kijken bij warm en koud weer is zo 2015, tegenwoordig hangen ze in januari spontaan vreugdedansjes te doen terwijl wij op straat schaatsen!

Behalve een paar berichten en vage foto’s in de whatsappgroep had ik ook over dit nieuwe project niets verteld. Mark wist me echter over te halen om het toch nog een keer te proberen. En zo kwam het: een nieuwe blog. Deze keer is het een tussendoorproject voor in de avonden van deze zomervakantie. Veel onweer valt er tenslotte niet te jagen en zelfs de zomer zelf is wat twijfelachtig. Zoals de chasers al zeggen: #kougustus. Tijd voor een kleine opspeling van de winterhobby. In het traditionele mastenbouwseizoen, de winter zelf, wordt Project Flevodelta dan vanzelf weer vervolgd.

En wat behelst dit project dan? Een eh.. ach, dat is niet zo belangrijk.. Jeweetwel, gewoon een vrij modern mastontwerp. Vrij hoog en smal. Een eh.. nuja, och, de tijd gaat voort weet je.. Ik- ach, als je het zo graag weten wil, ze noemen het een eh.. een wintrack.

Afbeelding

Vriend met een 3D-printer

Wat bezielt een individu van de ondersoort Homo Sapiens Hoogspannicus om een wintrack te gaan bouwen? Is ie dan levensmoe en is het een teken dat je je al aan het onthechten bent, zoals een niet nader te omschrijven en inmiddels uitwonend gezinslid (identiteit raadbaar) me fijntjes inwreef? Nee. Het juist een nobele daad van moed omdat je je afkeur voor ‘de vijand’ voldoende hebt overwonnen om hem op dezelfde manier de maat te nemen als vakwerkmasten, namelijk door hem te durven modelbouwen.
Helaas bleek deze argumentatie niet overtuigend. Na een opmerking over of ik al een mooie grafsteen had uitgezocht verliet hij de constructiewerf en kreeg zelfs de aanblik van mijn twee naast elkaar opgestoken middelvingers plotseling een vervelende bijsmaak.

De motivatie voor deze vreemde stap is tweeledig. Of we het leuk vinden of niet, wintracks zijn de enige serieuze toekomst die nieuwe bovengrondse lijnen momenteel hebben in Nederland. Want het lijkt er niet op dat de teneur spoedig zal omslaan – daar hebben we eerst wat heftige meteorologische verschijnselen voor nodig. Wintracks zijn onderdeel van hoogspanningsland geworden en wie hoogspanningsland in al zijn facetten wil zien en beleven kan niet om de witte, ietwat kromtrekkende palen heen. Wie ook als mastmodelbouwer allround wil blijven en weigert zijn ogen te sluiten voor de wereld van nu, zal dus in staat moeten zijn om mee te bewegen.

De tweede reden is veel simpeler en van een meer praktische aard: ik heb een jeugdvriend die over een 3D-printer beschikt.

Afbeelding

De vriend in kwestie (een andere persoon dan Ots broer Lars) is van het soort waarvan eigenlijk iedereen er eentje in zijn kennissenkring verdient: een techie die in een onvervalste mancave woont. Sinds ik een jaar of elf was ken ik hem en we hebben in de afgelopen anderhalf decennium al vele projecten en joint ventures ondernomen. Hij werkt in het achtbaanonderhoud bij een pretpark en in de tijd daarnaast is hij altijd wel met een of ander project bezig. Zelf een computer bouwen, een modelbouwbaan inregelen, wat rondknoeien met Raspberri Pi’s en twee jaar geleden dus de aanschaf, montage en inmiddels frequent gebruik van een 3D-printer. Een (inmiddels al wat oudere) Felix 3, in staat tot 1/20 mm nauwkeurigheid.

Al eerder heb ik zijn hulp ingeroepen voor modelbouwklussen, zelfs al eens voor mastenbouw. De ruitvormige circuitbordjes met Z en W die op het model van een PGEM-tonmast zitten? Die zijn 3D geprint bij dezelfde vriend.

Afbeelding

Omdat de vriend in kwestie wel wat zag in een nieuwe uitdaging van -letterlijk- nog niet eerder vertoonde schaal en omdat ik zelf geen idee had hoe ik anders aan een rondconische vorm met precies de goede maten kon komen, waren we er vrij snel uit: we gaan het proberen.

Afbeelding

Ik zou hem een bouwtekening aanleveren en eens even in de staatskas (lees: de deels op staatsfinanciering drijvende studentenbankrekening) zoeken naar wat liquide middelen zodat de rollen plasticdraad, een schappelijke vergoeding voor gebruiksslijtage van de printer en enkele andere kleine posten konden worden betaald. Hij zou op zijn beurt de bouwtekening gebruiken voor het maken van een CAD-bestand (zie de afbeelding) waar de printer mee overweg kon, de verbruiksmaterialen binnenhalen en de kokervormige mastdelen stuk voor stuk maken.

W2S350+5

In duimendikke PDF-documenten van Tennet waarin diverse berekeningen van KEMA en VolkerWessels zijn opgenomen, staan de hoek- en steunmasten zoals die bij de tweede en deels ook de eerste generatie wintracks zijn toegepast. De V-braces van generatie I staan er nog in, netjes met die ‘handjes’ waaraan de vierbundels zitten.

Afbeelding

Tot nu toe heb ik altijd steunmasten dichtbij een S+0 gebouwd. Soms een licht verhoogde variant, bij wijze van enige compensatie voor het afwijkende perspectief (te dik lijkend) als je er recht van voren tegenaan kijkt in plaats van schuin van onderaf. Ook met de wintrack zou dat zo blijven: een hoekmast bouwen, daar wil ik nog steeds niet aan. Het kwaaltje met het niet kunnen inhangen van isolators speelt me dan nog steeds parten. Een wintrack voor twee circuits van 380 kV, in eerste instantie zonder 150 kV-meelifters en dichtbij een S+0 heeft dus de voorkeur.

De variant W2S350+5 blijkt 51 meter hoog te zijn, staat op een basis van 1720 mm en de pylonen staan staan ietsje hoger op de poten dan de S+0, zodat het compensatietrucje ook nu weer ingang vindt. Die zou het worden. De tweede generatie wintracks heeft V-braces waar de draden onder hangen met een soort flexibel verbindingsstukje, meer zoals we dat bij vakwerkmasten ook gewend zijn. Maar ik heb gekozen voor de eerste generatie zoals die bedoeld en opgeleverd is in de Randstad Zuidring. Die met de ‘handjes’ waar de draden in hangen. De klassieke wintrack waarmee het in 2011 is begonnen, met zijn goede en ook zijn slechte punten, zoals zo treffend door Peter gefotografeerd en al jaren een van de blikvangers op de mainsite wanneer men informatie over wintracks opdiept.

Afbeelding

Het natrekken van de hoofdmaten van een W2S350+5 is een koud kunstje. Zeker vergeleken met hoe dat met vakwerkmasten telkens gaat: deze keer is er voor de verandering een acceptabele bouwtekening voorhanden. De bijna idiote veelheid aan documenten, betrokken partijen en publicaties die tegenwoordig nodig zijn voor het zetten van een hoogspanningslijn heeft dus toch een voordeel: van enige geheimhouding is geen sprake meer, dat is ondoenlijk geraakt.

Afbeelding

Dat scheelt een heus deltaplan aan pixeltellingen, kikvorscorrecties, tekeningen op flipovers en, zoals sommigen weten, ook het vaste ritueel van bellen naar de berg in Arnhem – en bot vangen. Verder zijn er voldoende detailfoto’s op het forum te vinden (mensen, bedankt!) en eerlijk is eerlijk: een wintrack is een eh.. schreefloos mastmodel. Er zitten geen details op zoals uitgekapte hoekprofielen, complexe knoopplaten, preekstoelen of balkons. Je hebt gewoon minder nodig. Dat scheelt meteen een heel deel bloggen: het echte venijn zit hem pas in de coronaringen.

Er werd gekozen voor een schaal van 1:25. Alweer een schaal die ik nog niet had, maar bij een W2S350+5 wordt de mast op deze schaal net iets hoger dan twee meter. Die eindhoogte, manshoog, is bij eerdere modellen ook al empirisch bewezen goed bevallen: je krijgt hem dan nog net door een deur heen zonder je nek te breken, een gat in het plafond te steken of een niet nader te omschrijven medegezinslid bijna te beroven van de optie tot nageslacht doordat hij een traversetop in.. ach vul zelf maar in.

Afbeelding

Aangezien de printer objecten tot ongeveer 22 cm hoogte kan maken, moest iedere pyloon in tien delen geprint worden. We besloten dat het een sterke en simpele manier zou zijn om de mastdelen te gaan verbinden door simpelweg een flens in de vorm van een inwendige schuifmof mee te printen bovenaan aan de binnenkant van ieder mastdeel. De twintig centimeter hoge mastdelen zouden daarmee uiteindelijk ruim 21 centimeter per exemplaar worden. It ken net.

Afbeelding

Uiteindelijk verlijmen tot twee mastdelen

In de praktijk is er gekozen voor twaalf delen per pyloon. Acht rondconische kokers van circa twintig centimeter, een rondconisch deel met een voetplaat voor onderaan en een topdekseltje (een soort pannendeksel waarmee de pyloon bovenaan dicht zit) voor bovenop. Het nog ontbrekende rondconische deel halverwege de pyloon werd opnieuw in twee delen van tien centimeter opgedeeld omdat we dit deel een hogere binnenflens willen geven dan de anderen.

Afbeelding

Het idee erachter is dat deze hogere flens niet verlijmd zou worden, maar permanent demontabel zou blijven. De hele pyloon zou dan uiteindelijk uit twee delen bestaan die ‘los’ op elkaar te zetten zijn: logistiek een stuk eenvoudiger als je ‘m nog eens in een auto wilt laden. De extra hoge flens zou dan speling of het afvallen van het topdeel voorkomen, maar omdat een rondconisch deel van totaal 25 cm net niet onder de printer past, moest dit mastdeel opnieuw worden opgedeeld in twee stukken.

Een Felix 3 is met zulke grote objecten niet erg snel. Verder werkt ie met heet plastic, zodat de vriend in kwestie het ding alleen gebruikt als hij zelf ook in de buurt is. Er kon dus alleen gedurende zijn weekends (onregelmatig vanwege de pretparkdienst) worden geprint. Met twee mastdelen tegelijk was er telkens acht uur nodig. In totaal zien we dus een ruime tachtig uur printtijd, verspreid over vijf weekends.

Afbeelding

Maar dan heb je ook wat. Een week terug kon ik de chasemobiel weer aan de grond zetten bij de mancave en had hij tweeentwintig mastdelen gereed. Alleen de topdekseltjes moeten nog.
Een wintrack bleek buitengewoon makkelijk te transporteren: de rondconische delen passen als een matroesjka in elkaar. In een piepklein doosje konden alle tweeentwintig delen mee naar Holsloot genomen worden. Een wintrack op je bijrijdersstoel.

Afbeelding

Op de werkbank waar meerdere vakwerkmasten hun bestaan begonnen staan nu twintig witte rondconische kunststof kokers. Klaar om opgeschuurd en verlijmd te worden, daarna strak afgewerkt te worden met wat plamuur (de naden zijn niet strak) en dan in de goede kleur papyruswit gespoten te worden. De pyloon zelf is dan al een heel eind klaar – alleen allerlei opgelaste haakjes, hijsogen en beugeltjes moeten er dan nog aan gelijmd worden. Maar bij dit project is het meer dan ooit de aankleding die het hem doet.

Afbeelding

Tom heeft inmiddels het stadium bereikt waarin hij wintracks is gaan waarderen. Zo ver ben ik nog niet: ik zit nog ergens halverwege de vijf stadia van rouwverwerking om het verlies van de toekomst van vakwerk. Dit tussendoorproject voelt een beetje aan als het uit nieuwsgierigheid proberen van een ander biermerk zonder dat je eigen merk eerst op is. Of als strategisch stemmen bij verkiezingen. Of de hooiberg in duiken met een roodharige meid. Allemaal best amusant en ook wel uit te leggen, maar onwennig blijft het wel.

Afbeelding

Morgen moet ik naar de bouwmarkt knallen om het roet uit de ongebruikte chasemobiel te blazen voor een pot plasticplamuur en een spuitbus verf. Witte verf, voor de verandering. En ik moet gaan nadenken over hoe die belachelijke wintrackladder kan worden nagemaakt. Oja. En de geheugenkaart van mijn telefoon reanimeren...

In elk geval, er wordt weer gebouwd in Holsloot. Vanaf het volgende deel gaan we monteren en begint de echte bouw. Tot die tijd hoop ik dat de Suzuki Swift van een zeker gespierd en weinig wintrackgezind collegaforumlid niet opeens plotseling ergens dwars op de weg staat.

Hooggespannen groeten,
Hans.
Halfverankering is net als Volbeat: het kan altijd

Gebruikersavatar
Peter
380 kV + Netkaartcrew
Berichten: 3399
Lid geworden op: 07 dec 2011 20:02
Dichtstbijzijnde trafo: Almelo Tusveld

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Peter » 09 aug 2016 20:02

Toch wel verrassend dat je een wintrack aan het bouwen bent, Hans! De opbouw uit de verschillende segmenten doet mij een beetje denken aan wat je bij grote windmolens ook ziet. Wordt het een volledig 3D geprint model? Ik ben benieuwd hoe de isolatorkettingen eruit gaan zien op schaal

Gebruikersavatar
Shrek
380 kV + Netkaartcrew
Berichten: 2491
Lid geworden op: 18 mei 2012 17:53
Dichtstbijzijnde trafo: Wespelaar

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Shrek » 09 aug 2016 20:42

"Mooi" is misschien veel gezegd, maar "interessant" is het zeker !

BaDu
Globale moderator
Berichten: 2075
Lid geworden op: 18 mar 2014 13:55
Dichtstbijzijnde trafo: Kattenberg

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door BaDu » 09 aug 2016 20:46

Interessant verhaal (en nee ik ga geen banaan lezen).
Ik was benieuwd hoe je ook de buiging in de mast gaat krijgen

Nee grapje, erg leuk project, ik wil zelf dat 3d printen ook eens proberen, maar het ontbreekt me nog aan een goed project.

Of wel: ik heb nog te veel op de stapel staan
KML-generator generator

Gebruikersavatar
Mark
Globale moderator
Berichten: 1188
Lid geworden op: 25 jan 2012 01:06
Dichtstbijzijnde trafo: Spijkenisse

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Mark » 10 aug 2016 11:52

Yes! Eindelijk weer een blog en deze leest ook weer lekker weg . Zoals je zelf zegt, bij dit soort ontwerpen zit het hem vooral in de kleine details. Ben dan ook erg benieuwd hoe je dat gaat aanpakken en wat het eindresultaat wordt .

Gebruikersavatar
Hans
Site Admin + actief in het mainsite team
Berichten: 3820
Lid geworden op: 03 dec 2011 20:49
Dichtstbijzijnde trafo: Veenoord 110/10 kV

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Hans » 10 aug 2016 16:08

Inmiddels heb ik een aantal foto's van het 3D-printproces opnieuw gekregen van de vriend in kwestie. De eigen geheugenkaart blijkt definitief gecrasht, maar in de blog merk je daar nu niets meer van. Een en ander is herschreven (crashgedeelte verwijderd) en de foto's zijn toegevoegd.
Halfverankering is net als Volbeat: het kan altijd

Gebruikersavatar
Ot
Actief in het mainsite team
Berichten: 561
Lid geworden op: 11 dec 2011 21:59
Dichtstbijzijnde trafo: zwolle weteringkade

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Ot » 25 aug 2016 21:05

ik weet nog steeds niet wat ik moet denken toen je vertelde dat je met Bart een wintrack bouwt. Is dit nu een soort spionage of ben je gewoon bezig met hoogverraad?

Maar wel gaaf met die 3D printer. Lars heeft het er ook al een keer over gehad dat hij er wel toekomst in ziet voor modelbouw maar dan voor losse onderdelen van buggy's. Dat je er ook een hele wintrack in schaal 1 op 25 mee kan uitprinten is wel wat anders maar wel helemaal 2016.
50 kV | DENK aan de kleintjes! STOP het UITRUIL BEGINSEL!!

Gebruikersavatar
Hans
Site Admin + actief in het mainsite team
Berichten: 3820
Lid geworden op: 03 dec 2011 20:49
Dichtstbijzijnde trafo: Veenoord 110/10 kV

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Hans » 26 aug 2016 22:58

Deel 2: nog nooit zo snel naar de top

Sinds het uit elkaar halen van de matroesjka en het maken van een proefopstelling van de tweeentwintig kunststof delen heeft de meteorologische toestand aan de andere zijde van het raam een sterke gelijkenis met de je mollige buurvrouw vertoond: jojogedrag.

Op 11 augustus was het buiten kouder dan op menig decemberdag vorig jaar. Maar op de dag waarop dit deel van de blog wordt geplaatst hingen de AMS-620’jes aan de zware combimasten van Zwolle-Meeden diep door van de stille hitte. Dat betekent ook dat de vordering van de wintracks een grillig verloop kende. De ene week veel en een andere weinig bouwtijd.

Afbeelding

Voor wie afgelopen week precies weer naar werk of school moest is het zuur dat het pas zo laat is gaan zomeren. Maar voor wie nog enkele weken langer doordeweeks buiten rondloopt (boeren en boerenzoons bijvoorbeeld) geldt beter laat dan nooit. Af en toe een uurtje modelbouwen tussen het boerenleven door, biertje bij het vuur, ‘s avonds satellieten kijken met de heavens above app... alles gaat het zijn gang, zo normaal als het leven ooit is geweest op de oost Drentse vlakte.

Hoewel… Een ding is dit jaar wel degelijk abnormaal. Zoals de onweerchasers tegen elkaar pogen te mopperen, we wonen dit jaar in NEEderland en niet in het BUItenland. Onweer, dat lijkt sinds de tweejaarlijkse blikseminslag op ons erf compleet van de radar te zijn verdwenen.

Afbeelding

Dit wolkje, een heel andere aanblik van dezelfde Drentse vlakte op de eerste foto, is tot nu toe de hele hoofdprijs van 2016. Zelden heb ik zo’n slecht onweerseizoen meegemaakt. Voordeel is dat het stormchasebudget voor brandstof en andere onkosten amper aangesproken wordt. Dat is een meevaller die de kostprijs van dit hele wintrackproject ruim tweemaal overtreft, maar desondanks ongewenst...

Tijd om maar eens naar dat wintrackproject zelf te gaan kijken.
Terwijl Radio Drenthe vrolijk door de constructiewerf heen tettert en het inmiddels bejaard geraakte Windows XP-netbookje nog steeds gebruikt wordt om foto’s en bouwtekeningen te tonen, biedt de werkbank een heel andere aanblik dan wat de laatste jaren het geval was. Geen hoeklatten, boutjes en metaalscherven, maar witte kokers, secondelijm, een meetlint, schuurpapier en polyesterplamuur.

Afbeelding

Dat was ik niet gewend als mastenbouwer. Het ziet er ook verhipte leeg uit: geen omhoog groeiend stuk vakwerk dat langzaamaan voor het inmiddels berucht geraakte Tennetbord verschijnt en langzaam boven het bureau uit begint te torenen, maar in plaats daarvan grote witte pinakels.

Afbeelding

Afbeelding

Eerst moet de matroesjka veranderen in een tapse koker. Na het insmeren met secondelijm en het vlot en keurig uitgelijnd op elkaar hameren van de opeenvolgende kokerdelen lijkt het al heel wat, maar dat is dus alleen vanaf grote afstand het geval. Want kijken we van dichterbij, dan zien we die ruim achtduizend ribbels van 0,25 mm – de printdikte – prominent het uitzicht bederven.

Afbeelding

Echte wintracks zijn glad: er zitten alleen lasnaden en verspreid zo her en der een fors aantal hijs- en onderhoudsogen aan. Die worden op het schaalmodel pas later aangebracht, zodat de volgende stap het spiegelglad afwerken van de vier kokers is.

Afbeelding

Polymelkzuur: wij gaan tot het.. euh...

Men pakt schuurpapier in de handpalm, grijpt om de wintrack heen en dan euh.. dan sta je enkele minuten en plein public een soort beweging te maken die laten we zeggen door jongens vanaf een jaar of dertien uitstekend beheerst wordt. Gelukkig was er ditmaal geen jeugdig medegezinslid met zijn bijdehante opmerkingen present, zodat het resultaat zonder ongewenste kritieken vanaf de zijlijn zo glad te maken was als de ijsbaan van Thialf vlak na een dweilpauze.

Dat schuren geeft stof. Maar gelukkig is dat minder schadelijk is dan het lijkt. De 3D-printer werkt niet met polyethyleen of polypropyleen vanwege de dampen die dat zou geven. Dat is niet wenselijk in de huiskamer bij thuisgebruikers. In plaats daarvan wordt ‘PLA’ gebruikt: een zware variant op polymelkzuurplastic. Het komt qua gevoel en gedrag dicht in de buurt van polyethyleen zonder weekmakers, maar in een cruciaal aspect anders: het is gemaakt van organische verbindingen en de moleculen zijn in principe biologisch afbreekbaar.

Niet dat we daar in de praktijk last van hebben. Buiten in de regen blijft het gerust tien jaar goed, zelfs in UV-licht. Maar als je er een enzym bij stopt dat op lactase lijkt (en dat ook in je lichaam voorkomt) is het in een paar weken tijd helemaal weg. Zelfoplosbare hechtingen worden van bijna hetzelfde materiaal gemaakt.
Dus niet aan de wintracks likken voordat ze in de verf zitten, anders lossen ze op.

/* foto geschuurde wintrack

Stucwerk

Daarna is het party time en gaat het blik met polyesterplamuur open. Het hete plastic uit de printer gaat bij deze wanddikte (2 mm) een klein beetje vloeien vanwege de trage afkoeling. Hoe dikker het geprinte object, hoe slechter het zijn interne restwarmte kwijt kan bij het stollen, zodat je hetzelfde krijgt als bij ouderwets, getrokken glas in oude ruiten: onderaan vervloeit het iets zodat het uitbuikt. Het is bij de wintracks maar een afwijking van enkele tienden van een millimeter, maar dat maakt het net lelijk met strijklicht van boven. Dus dat moet netjes afgeplamuurd en geschuurd worden.

Twee componenten, polyesterhars en dibenzoylperoxide. Mark zal het ongetwijfeld herkennen, die twee zijn haat-liefde. Van beide stofjes hengel je een schepje uit het blik in precies de juiste verhouding waarna je ze stevig door elkaar heen moet roeren. Dan heb je vervolgens iets van vier minuten om nonstop te plamuren alsof je leven ervan afhangt. Als die tijd om is wordt het spul plotseling, binnen een halve minuut, warm – en in een mum van tijd keihard.

Afbeelding

Men begrijpt dat ik op zulke momenten iets te druk heb om ook nog een foto te kunnen maken. Dan maar een foto van de verpakking, want een toepassingsfoto komt er later nog wel eens. Er is ook nu tijdens dit schrijven nog wat nieuw detailwerk nodig aan de onderste helften.

Code rood

Bij correct gebruik is het wondermooi spul. Het hecht uitstekend op polymelkzuur en het is spiegelglad af te werken. Maar het luistert nauw. Te weinig dibenzoylperoxide en de hardingsreactie verloopt te traag. Het polyester blijft dan te zacht en plakkerig. Maar dat is nog altijd beter dan te veel gebruiken, want dan breekt de (___) uit. De hardingsreactie verloopt dan juist veel sneller dan goed is. Het wordt dan gloeiend heet, het gaat roken en als je het heel bont hebt gemaakt kan het zelfs in brand vliegen of met geplop en enig geknal in scherfjes omhoog spatten vanaf het geplamuurde object.
Al met al is de bevinding dat de voorgeschreven verhouding van 97% om 3% op de verpakking eigenlijk geen ruimte voor speling laat. De waarschuwing op de verpakking (in grote letters ‘ZORGVULDIG AFWEGEN!’) is voor de verandering een keer niet overtrokken.

Ach ja. In elk geval een delicaat klusje dat uiteraard in goede handen is bij mij.
Dus nadat de gloeiendhete wintrack is afgekoeld, de brandplekken van het plastic zijn gebeiteld, de rookmelder tot zwijgen is gebracht, de schroeilucht uit de constructiewerf is weggeblazen en het ego weer een beetje is uitgedeukt, kunnen we gewoon door met de volgende stap.
Want na het plamuren ziet de wintrack er nog steeds betrekkelijk ruw uit.

Afbeelding

Afbeelding

Daar is het schuurpapier en de onkuise beweging weer. Nu gaan we met een fijnere korrel schuurpapier aan de gang totdat de wintrack zuiver conisch en perfect glad is, zonder allerhande rare bulten en deuken. Zo worden beide topdelen (twee keer vijf segmenten) en beide bodemdelen (twee keer zes segmenten) allemaal behandeld tot vier perfect gladde, witte, maar nog ongeverfde buizen. Dat verven met spuitverf in papyruswit gebeurt pas later. Eerst is nu de tijd gekomen voor de montage van alle beugels, ogen, haken en kokertjes waarmee de V-braces op de masten vastzitten.

Afbeelding

Afval is iets dat niet bestaat volgens Van Gansewinkel en ze hebben gelijk. Wie wat bewaart, die heeft wat (rommel). Van de PGEM ton-II heb ik nog wat dunne kunststof stroken overgehouden die overbleven na het maken van de ladder in dat model. Die zijn voor het grootste deel gedoneerd aan vriend B. met de 3D-printer waarvan Ot zich de naam liet ontvallen, maar ik heb er zelf ook een aantal gehouden. Daaruit zijn met een steekmesje en een M1.5 boortje prima hijs- en onderhoudsogen na te maken die met secondelijm gemonteerd kunnen worden. Dankzij de foto’s van o.a. Mark en Knarvel was goed te zien en uit te meten waar die allemaal zitten moeten.

Haken en ogen

Het maken van in totaal 118 opgelaste ogen (zo glad zijn die wintracks echt niet!) was echter saai en repeterend werk. Gelukkig is daar een probaat middel voor. Nico, doe eens lachen?

Afbeelding[/URL]

Het zoontje van een kennis die geen bezwaar had tegen een foto. Dat gezin logeerde een week in het gastenverblijfje op de boerderij en omdat het rond 12 augustus graftakkeweer was en er blijkbaar ook geen Pokemons in Holsloot zitten verveelde hij zich een ongeluk. ‘Wat denk je ervan om mee te helpen bouwen aan een hoogspanningsmast?’
Meneer was vrij snel verkocht zodat ik ‘m in dienst kon nemen en vervolgens heb ik die tien hele kleine vingers met grote precisie het leeuwendeel van de 118 opgelaste haken en ogen zien maken terwijl ik me zelf kon concentreren op de montagelippen voor de steunende isolators, de uitstekende buizen voor de trekisolators, de bliksemdraad en de retourstroomgeleiders.

Afbeelding

Die 118 stukken plastic zijn gewoon op te lijmen, net zoals een stelletje M2 moeren voor de montage van de ladder later. De montagelippen voor de duw-isolator moet echter meer kunnen verdragen dan alleen hun eigen gewicht. Die heb ik van metaal gemaakt, waarna er een sleuf in de wintrack werd gekerfd om het stuk metaal daadwerkelijk naar binnen te steken.

Afbeelding

Secondelijm plakt metaal en plastic ook muurvast aan elkaar. Dus als straks de isolator een oplawaai krijgt moet er niets afbreken. Op de foto’s hierboven en hieronder zien we nog de ruwe situatie, pas nadat de lijm is afgehard (enige minuten) worden ze keurig halfrond afgevijld. De pin in de ogen hieronder is alleen tijdelijk om de correcte verticale uitlijning tijdens het drogen van de lijm te garanderen.

Afbeelding

De enige echt ‘grote’ metalen delen aan dit model zijn de buizen voor de trekisolators zelf. Die moeten onder een hoek in de kokers vastgemaakt worden. Daartoe is een simpel 8mm aluminium buisje van de bouwmarkt gebruikt. Na wat kerven en vijlen verkrijgt het buisje twee gaten en een uitkapping. Ook de wintrack zelf wordt voorzien van een 8mm gat dat daarna schuin wordt uitgebeiteld zodat het buisje precies in de juiste neerwaartse hoek kan worden vastgelijmd. Zo gezegd zo gedaan, waarna een kunststof kraag en een vreemd gevormd hijsoog (of waar het dan ook voor dient) kunnen worden opgelijmd.

Afbeelding

Een rij opgeplakte moeren aan de achterzijde van de mast kan dadelijk de vreemde wintrackladder gaan dragen door middel van een rij boutjes die op precies dezelfde plek en tussenafstand zitten als op het 25 keer zo grote origineel.

Afbeelding

Bijna is de bovenzijde van de wintrack nu klaar om geverfd te worden. Maar voor we daaraan beginnen in het volgende deel van de blog moet er nog een klein ding gebeuren: de topstuklegging. Net als bij vakwerkmasten is het bereiken van het hoogste punt altijd reden voor een blij moment, maar bij de wintracks zijn er twee topstukjes. dus zelfs twee proostmomenten in aantocht.

Hieronder zien we zo’n topstukje van dichtbij. Eigenlijk is het gewoon een soort pannendeksel, net als bij de echte wintracks. Als we goed kijken zien we nog een soort ‘jaarringen’ die de 3D-printer heeft achtergelaten.

Afbeelding

Die moeten worden vlak geschuurd. Daarna wordt er een handvatje bovenop gelijmd, net als in het echt. Ook wordt de binnenkant voorzien van een buisje dat enigszins klemt, maar niet verlijmd wordt met de rest van de wintrack. Ook de topdekseltjes blijven afneembaar.

Afbeelding
En dan, na het vast duwen van de topstukjes, zijn de beide bovenste mastdelen klaar om in het papyruswit gezet te worden. Ontvetten, netjes schoonmaken en verven maar. Dat gaat in het volgende deel gebeuren, net zoals het voltooien van de onderste masthelft met de nepdeur. Het lijkt al heel wat, maar we zijn nog lang niet klaar met die kingsize breinaalden…

Hooggespannen groeten,
Hans.
Halfverankering is net als Volbeat: het kan altijd

BaDu
Globale moderator
Berichten: 2075
Lid geworden op: 18 mar 2014 13:55
Dichtstbijzijnde trafo: Kattenberg

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door BaDu » 27 aug 2016 09:55

Ik ben altijd weer verbaasd door de enorme precisie en geduld die je aan de dag weet te leggen bij deze projecten. Waarom verbaasd? Omdat ik zelf deze gave niet echt bezit.

Het worden volgens mij masten die schoner dan de werkelijkheid gaan worden, ik ben nu al benieuwd naar het eindresultaat. Ook hier hooggespannen verwachtingen dus. Succes met het laatste deel van de bouw.
KML-generator generator

Gebruikersavatar
Ot
Actief in het mainsite team
Berichten: 561
Lid geworden op: 11 dec 2011 21:59
Dichtstbijzijnde trafo: zwolle weteringkade

Re: Hans bouwt (weer) een hoogspanningsmast: wintrack

Bericht door Ot » 13 sep 2016 21:37

is het al weer "opgelost" met de verf die het bioplastic van de wintracks oploste of mag ik niet lachen om het oplossen van het wintrack probleem? Oh sorry dat mag ik vast nog niet zeggen voor het volgende deel, hahaha

Als Lars en ik volgende week langs komen, kunnen we ze dan even naast Zwolle Meeden zetten?
50 kV | DENK aan de kleintjes! STOP het UITRUIL BEGINSEL!!

Plaats reactie