Foto's van de 380kV lijn Hengelo - Gronau (D)
Re: Foto's van de 380kV lijn Hengelo - Gronau (D)
Ik heb 3 jaar lang in Enschede gewoond, op iets van 150 meter bij deze lijn vandaan. Ik heb nog analoge foto's van tijdens de winter 2005, toen deze lijn danig op de proef werd gesteld.
Re: Foto's van de 380kV lijn Hengelo - Gronau (D)
Ik zal binnenkort eens wat foto's van deze lijn inscannen en hier plaatsen, vooral die van de winter van 2005 zijn wel interessant.
Re: Foto's van de 380kV lijn Hengelo - Gronau (D)
In november 2005 was het vooral net over de grens interessant omdat toen diverse 110kV masten waren afgeknapt onder het gewicht van de sneeuw. Ochtrup zat volgens mij toen dagenlang zonder elektriciteit. De 110kV lijnen zijn daarna herbouwd met nieuwe masten die aan de laatste normen voldoen. De 380kV lijnen rondom Gronau hebben de sneeuw toen overigens prima doorstaan.
Re: Foto's van de 380kV lijn Hengelo - Gronau (D)
25 november 2005 was voor de weeramateurs onder ons (nou ja, zij die in het noorden van het land leven) nog steeds frustratiedag #0001. Ik kan me er zeven jaar later nog steeds gruwelijk kwaad, misnoegd en teleurgesteld over voelen. Waarom oh waarom belandde het noorden van het land nou net middenin het oog van de depri? In het oog was niets te beleven. Windstil, droog, waterig zonnetje... Daar komt bij dat het ding ook nog eens stationair ging zodat er de hele dag niks gebeurde op mijn weerstation terwijl vanuit alle andere delen van het land de wildste verhalen binnenliepen. Tot en met afgeknapte Duits-type donaumasten in Haaksbergen - dat is op nog geen 80 kilometer bij Holsloot vandaan. Aaargh!
Okee, voordat ik last van de bloeddruk krijg: ontopic dan maar weer.
Dat er met name veel stokoude masten het loodje legden over de grens in Duitsland is niet heel verwonderlijk als je dat ontwerp bekijkt. Ook de wereld van de vakwerkconstructies staat niet stil en de laatste 70 jaar zijn er heel veel ontwikkelingen geweest. De sterkte hangt verder natuurlijk ook samen met het gebruikte staal en de kwaliteit daarvan, en de leeftijd van het mastlichaam. Dat laatste is van belang in verband met materiaalmoeheid, haarscheurtjes en corrosievorming.
Tonmasten uit de jaren 60 of Belgische dubbelvlagmasten blijken soms een zwak te hebben voor downbursts tijdens (chasable) onweersbuien. Maar het 220 kV- en 380 kV-grid in Nederland is in dat opzicht ongeschonden. Tot zover ik weet is er op weerkundig gebied nog nooit iets gebeurd waardoor er in dat net een storing optrad.
Een zware hoogspanningsmast (begin jaren 80 of nieuwer) is vrijwel niet meer kapot te krijgen door ijzel, storm of ander weerkundig ongerief. De nieuwste generatie lattenmasten (nieuwe stijl 380 bijvoorbeeld) is zelfs op nog zwaarder geweld ontworpen.
In een kwijtgeraakt papier van het SEP die ik in handen heb gehad tijdens de bouw van Zwolle-Meeden werden getallen genoemd die het over een survival-speed hadden, waarschijnlijk om omwonenden gerust te stellen. De survival-speed is de masximale windsnelheid die gedurende een minuut optreedt en waartegen het mastlichaam zonder load (ijzel of sneeuw) bestand dient te zijn, inclusief geleiders en tijdens actief gebruik van de verbinding. Een hogere windsnelheid doorstaan wordt niet gegarandeerd, maar in de praktijk kunnen ze vaak nog een eindje verder gaan voordat falen echt optreedt.
Het mastlichaam van de draagmasten is berekend op het doorstaan van stormen die hier nog nooit geregistreerd zijn en waar zelfs de Deltawerken niet tegen bestand zijn. De survival-speed ter hoogte van de circuits (50m hoogte noemden ze) bedraagt als ik het me goed herinner 70 m/sec - dat is 250 km/h. Dat lijkt overkill, maar verkijk je niet op de kracht van een windhoosje of een piekwindvlaag die net uit een heel ongelukkige hoek de mast raakt. Of (wanneer er toch een mast zou bezwijken) de veel grotere kracht die dan op de twee buren ervan zal komen te staan. In de praktijk is het gebied boven 200 km/h dus eigenlijk alleen een theoretische marge om met het worst case scenario om te kunnen gaan.
Wanneer 200 km/h in het binnenland zou optreden op 50 meter hoogte kan je berekenen dat het op 10 meter nog steeds zeker 40 m/sec zal waaien. Wanneer dat gebeurt blijft niets meer overeind dat stroom verbruiken zal, zodat het falen in dat geval ons minste probleem is.
Okee, voordat ik last van de bloeddruk krijg: ontopic dan maar weer.
Dat er met name veel stokoude masten het loodje legden over de grens in Duitsland is niet heel verwonderlijk als je dat ontwerp bekijkt. Ook de wereld van de vakwerkconstructies staat niet stil en de laatste 70 jaar zijn er heel veel ontwikkelingen geweest. De sterkte hangt verder natuurlijk ook samen met het gebruikte staal en de kwaliteit daarvan, en de leeftijd van het mastlichaam. Dat laatste is van belang in verband met materiaalmoeheid, haarscheurtjes en corrosievorming.
Tonmasten uit de jaren 60 of Belgische dubbelvlagmasten blijken soms een zwak te hebben voor downbursts tijdens (chasable) onweersbuien. Maar het 220 kV- en 380 kV-grid in Nederland is in dat opzicht ongeschonden. Tot zover ik weet is er op weerkundig gebied nog nooit iets gebeurd waardoor er in dat net een storing optrad.
Een zware hoogspanningsmast (begin jaren 80 of nieuwer) is vrijwel niet meer kapot te krijgen door ijzel, storm of ander weerkundig ongerief. De nieuwste generatie lattenmasten (nieuwe stijl 380 bijvoorbeeld) is zelfs op nog zwaarder geweld ontworpen.
In een kwijtgeraakt papier van het SEP die ik in handen heb gehad tijdens de bouw van Zwolle-Meeden werden getallen genoemd die het over een survival-speed hadden, waarschijnlijk om omwonenden gerust te stellen. De survival-speed is de masximale windsnelheid die gedurende een minuut optreedt en waartegen het mastlichaam zonder load (ijzel of sneeuw) bestand dient te zijn, inclusief geleiders en tijdens actief gebruik van de verbinding. Een hogere windsnelheid doorstaan wordt niet gegarandeerd, maar in de praktijk kunnen ze vaak nog een eindje verder gaan voordat falen echt optreedt.
Het mastlichaam van de draagmasten is berekend op het doorstaan van stormen die hier nog nooit geregistreerd zijn en waar zelfs de Deltawerken niet tegen bestand zijn. De survival-speed ter hoogte van de circuits (50m hoogte noemden ze) bedraagt als ik het me goed herinner 70 m/sec - dat is 250 km/h. Dat lijkt overkill, maar verkijk je niet op de kracht van een windhoosje of een piekwindvlaag die net uit een heel ongelukkige hoek de mast raakt. Of (wanneer er toch een mast zou bezwijken) de veel grotere kracht die dan op de twee buren ervan zal komen te staan. In de praktijk is het gebied boven 200 km/h dus eigenlijk alleen een theoretische marge om met het worst case scenario om te kunnen gaan.
Wanneer 200 km/h in het binnenland zou optreden op 50 meter hoogte kan je berekenen dat het op 10 meter nog steeds zeker 40 m/sec zal waaien. Wanneer dat gebeurt blijft niets meer overeind dat stroom verbruiken zal, zodat het falen in dat geval ons minste probleem is.
Halfverankering is net als Volbeat: het kan altijd
Re: Foto's van de 380kV lijn Hengelo - Gronau (D)
Dat ligt niet aan het feit dat het dubbelvlagmasten zijn hoor, in de jaren 60-70 werd er domweg bespaard op de hoeveelheid staal, met alle leuke gevolgen vandien. De oudere masten in België zijn ook van het type dubbelvlag maar zijn veel steviger uitgevoerd, waardoor ze zelden falen.Hans schreef:Tonmasten uit de jaren 60 of Belgische dubbelvlagmasten blijken soms een zwak te hebben voor downbursts tijdens (chasable) onweersbuien.