Afgelopen zondag weer een mooi fietstochtje kunnen maken door Overijssel, omgeving Dedemsvaart en Hardenberg.
Een stukje Zwolle - Meeden gevolgd en daarna afgebogen via de 110 kV lijn naar Hardenberg.
Stevig briesje erbij die zich door het open landschap goed liet voelen. Maar ik had een elektrische fiets te leen zodat de hinder wel meeviel .
Bij het Ommerkanaal mast 40 was de eerste stop. Tijdens het heenfietsen ontstonden net als vorige week ineens weer die fijne stapelwolken. Dus de lichtomstandigheden lieten weer te wensen over, maar gelukkig smeerden de wolken nog niet helemaal uit.
Detail van de nieuwere ondertraverse.
Kijkje richting het oosten naar hoekmast 46. Dat ik de grote 100-400 tele niet bij me had was niet erg, want ondanks de temperatuur van een graad of 7 was de luchtonrust ongeveer zo slecht als denkbaar.
Tussen de alomtegenwoordige eentonige grasvelden stonden zowaar een paar paardebloemen voor wat voorgrond. Helaas met f/8 nog niet voldoende scherptediepte. Hier was meer uit te halen geweest.
Alle volgende masten tot 46 stonden niet gunstig en ook 46 zelf was bij deze zonnestand niet goed erop te zetten. na een tijdje gewacht te hebben op zon waarbij de fotograaf wat opmerkzame blikken vanaf de nabijgelegen manege moest negeren kwam mast 45 nog aardig in beeld precies van voren.
Vervolgens gaat het verder langs de Otterswijk. Het is het begin van het veenkoloniale landschap van de kop van Overijssel waar Zwolle - Meeden doorheen loopt. Dunbevolkt dus met grote lange rechte sloten. En tegenwind. De masten staan zover van de weg dat tot nummer 51 zich geen fotomoment aandeed. Mast 52 staat middenin de groene strook tussen Dedemsvaart en Hardenberg. De bomen op de voorgrond zijn niet ouder dan 1995 toen de lijn werd aangelegd. Ongelofelijk hoe snel die populieren zijn gegroeid. Op de achtergrond de fraaie watertoren van Lutten, de lijn loopt (toevallig?) vrijwel in de richting van die toren.
Mast 51 zelf staat direct aan de weg.
In het bos zien we dat onder de lijn er recent een klein beetje gesnoeid is .
Dan mast 54, de "eindbaas" HC+0 die sinds de 110 kV meelifters eronder hangen nog imposanter is. Op de achtergrond mooie villa overigens. Deed me denken aan mast 79 van Eems-Meeden waar ook zo'n villa dichtbij de mast staat. Ook is nog een 110 kV-mastje te zien.
De enorm brede 110 kV traverse viel ook op .
Omgeving Dedemsvaart Zwolle - Meeden
Re: Omgeving Dedemsvaart Zwolle - Meeden
Vervolg richting Hardenberg.
Mast 57 langs de elfde wijk. Mast 56 daarachter is voorzien van een hangende afspanning. Van oudsher hingen de draden erg laag. Mast 60 een weg verderop. Op de achtergrond blijkt nog een ree erop te staan, bijvangst. Hoekmast 64 markeert het begin van de masten met boventraverse. Nog een met de voorgrond erbij. De open schaduwen zijn wel typisch voor deze tijd van het jaar, zon even hoog als augustus maar nog geen blaadje aan de boom en een winterjas aan . Mast 64 Van opzij gezien. Kort voor Hardenberg dat tegenwoordig dichtbij een MCDonalds ligt en daarom niet echt uitnodigde voor een foto was deze doorkijk nog te zien. Mast 67.
Mast 57 langs de elfde wijk. Mast 56 daarachter is voorzien van een hangende afspanning. Van oudsher hingen de draden erg laag. Mast 60 een weg verderop. Op de achtergrond blijkt nog een ree erop te staan, bijvangst. Hoekmast 64 markeert het begin van de masten met boventraverse. Nog een met de voorgrond erbij. De open schaduwen zijn wel typisch voor deze tijd van het jaar, zon even hoog als augustus maar nog geen blaadje aan de boom en een winterjas aan . Mast 64 Van opzij gezien. Kort voor Hardenberg dat tegenwoordig dichtbij een MCDonalds ligt en daarom niet echt uitnodigde voor een foto was deze doorkijk nog te zien. Mast 67.
Re: Omgeving Dedemsvaart Zwolle - Meeden
Dat is vrij toevallig. Ongeveer op hetzelfde moment afgelopen zondag was ik in precies dezelfde omgeving, Dedemsvaart. Op een ongebruikelijk moment ving de reis van Wageningen naar Holsloot aan en ik besloot het laatste stuk eens onder Zwolle - Meeden door te rijden met het rooie vehikel. Als jij tussen 12.00 en 13.00 uur in de buurt van Dedemsvaart was, dan hebben we elkaar net gemist.
Het is de afgelopen jaren al een paar keer voorgekomen dat er bijna een toevalstreffer was, maar tot op heden is een echte spontane rendez-vous nooit meer in het wild opgetreden sinds 2001 (ondergetekende met Jacob). Toch moet dat haast een keer opnieuw kunnen optreden.
Veenkoloniale leegtes. Je kan er veel dingen van zeggen, maar het gebrek aan opstelplaatsen voor foto's is dusdanig dat zelfs automobilisten het vernemen. Tegenwind is dan geen factor. Tussen mast 35 en mast 51 zit zo'n stuk, maar er is er ook eentje rondom ongeveer mast 90 en vanaf mast 210 tot Meeden zelf. Allemaal hetzelfde probleem.
Leuk dat je de oude IJC-donaumastjes ook wat aandacht hebt gegeven. Die komen er net als andere kleine mastjes en lijnen altijd bekaaid vanaf als Zwolle - Meeden in de buurt is, terwijl hun passage door het landschap een totaal ander gevoel geeft. Minder indrukwekkend, wat gemoedelijker, maar toch ook altijd een beetje stekelig in hun minimalisme. Al aarden ze beter in een open landschap met kale bomen dan in de hoogzomer.
Bij dezen ook maar wat materiaal van ondergetekende, van dezelfde dag, streek en moment, maar net iets westelijker.
Hessenweg, de oergrond van zowel dit hele websitegebeuren alsook op persoonlijk gebied van meer dan één persoon, was normaal gesproken zeker op een bezoekje van dichtbij uitgedraaid. Maar de afgelopen weken heb ik al vaker op zondagmorgen ergens gestaan en inmiddels heb ik mijn geluk voldoende beproefd. Dat rooie busje is net iets te vaak op zondagmorgens gezien bij plekken waar zogezegd wat te doen is of wat te halen is. Doordeweeks als er mensen werken, dan durf ik wel. Maar ik ga niet meer op zondagmorgen naar een hotspot in het eigen voertuig. Niet nog een camera, niet nog weer een ander station. Dus helaas bleef Hessenweg onaangeroerd en houden we het bij een vrij matig plaatje van mast 02. Overigens best een gaaf ding, ook met de opstijgbalkons eronder.
Tom met zijn goede camera had er minder last van dan ik, maar op beide fotoseries zien we wederom, voor inmiddels de vierde expeditie dit jaar, hoe hard en blauw het licht weer eens was. Schraal, verrassend koel en winderig aprilweer. Ik hou er erg van, maar de telefooncamera heeft het moeilijk met het staalblauwe harde licht.
De foto's hier zijn onbewerkt en alleen gecomprimeerd, maar zelfs kleurendove lieden zien dat hier duidelijk teveel verblauwing in zit.
Zoals Ruben zou zeggen: 'hallo rechtstand'. Hier staat mastpositie 27 vooraan, strak in rij met een hele serie broeders. Hard licht, maar tenminste nu nog van de goede kant. Want als we mast 27 zeggen, weten de kenners het direct: 'Draai je om lampekap, aan de andere kant staat mast 28, Aftak Marsmanweg, dat is de bom.'
Dat klopt. Maar ja...
Op dit onzalig uur van de dag stond de kernreactor nog in het zuidoosten. Pas vanaf halverwege de middag wordt Aftak Marsmanweg eindelijk lekker aangelicht vanaf de goede kant. Die tijd had ik niet. Combineer dat met een wolk voor de zon en een matige camera en Aftak Marsmanweg verandert terstond in ruim zestigduizend kilo fotografische ellende.
Een eindje doorrijden en een opklaring afwachten hielp een klein beetje, maar dan ontstaat er weer een ander probleem.
Vanuit dit perspectiefpunt ziet mast 28 eruit alsof hij een eh.. een rugzakje heeft. Een mast met een beperking, laat ik het maar gewoon zeggen. Wat een knullige aanblik is het als die grote wijde armen niet tot hun recht komen.
Nu ben ik minder hardcore constructietechnisch dan Tom, maar mij vallen dan weer andere dingen op. Man man wat staan we weer strak in Nederland. De aftak naar Ommen voldoet op dit moment van lage loadflow en koude wind bijna aan wat je in de wiskunde zou noemen "een rechte lijn is de kortste verbinding tussen twee verankeringspunten".
Dit is wel een heel dramatische manier van het zo beperkt mogelijk houden van je circuitlengte.
Euh, nuja, hier valt vast wel wat te halen met een betere lens en meer tijd, of met heel ander licht (wie weet zelfs ochtendnevel ofzo). Voor nu is het wel weer best. Gas erop.
Dit stulpje was voor het laatst door Ot bezocht in (jawel) 2012, in een ongekend optimistische bui op zijn schoolfietsje destijds. Best een stukje vanaf Zwolle, als zou Tom er zijn hand niet voor omdraaien.
Eigenlijk is het een van de meest ongeziene trafostations van het hele gebied. Ommen, Hardenberg, Hoogeveen, alles vlakbij Zwolle en zo nog een paar meer, die trekken wel eens wat aandacht. Maar Dedemsvaart is een soort leeg gat op de kaart van mentale kennis. Dat komt ook deels omdat het zo'n lullig stukje grondkabel heeft over zijn laatste kilometer. Geen lekker ferm inkomende luchtlijn, geen fraai afspanportaal, helemaal niets.
En ook al niet erg goed te fotograferen. Al dat hakhout eromheen zal door 99% van de mensen gewaardeerd worden omdat het het station uit het zicht neemt en het enigszins geluid dempt, maar voor de powerfotograaf is het toch vooral lastig.
Vanwege het zondagmorgenprobleem ben ik er niet vanaf een andere kant, het parkeerplaatsje van een bedrijf, naartoe gelopen. Men zal het met deze foto's moeten doen.
Wat we dan wel weer hebben zijn de twee eindmasten vanaf de buismastenlijn. Ot had ze in 2012 gefotografeerd, maar inmiddels zijn ze met de nodige hotline-bombarie in de nieuwe verf gezet. En dat is goed te zien, vergeleken met de toestand op Ots foto zijn ze er flink van opgeknapt.
Als breedgeschouderde, bonkige gorilla's staan ze in het grasveld. Zonder hekwerken of andere opsmuk - hier kan dat gewoon nog.
Alle oliedrukmetertjes stonden keurig waar ze staan moesten, de isolators leken gewassen en de verf inclusief circuitkleuren zien er prima uit. We kunnen zeggen wat we willen, maar de buismastenlijn is prima opgeknapt vorig jaar. Zo kan ie er weer een poosje tegenaan.
De bedoeling was om hierna nog een blik te werpen op Slagharen, bij mast 53. Had ik dat maar gedaan, dan was de kans groter geweest dat ik Tom was tegengekomen. Maar ik zat zonder eten in het voertuig en er wachtten ook nog wat familiare verplichtingen in Holsloot. Dus er werd besloten om mast 53, mast 97 (de welbekende aftak in het land van CoevordenStroom) en mast 116 (bij mij in het dorpje, maar nog altijd geen recente foto!) even te laten voor wat ze waren.
Gezien het mooie weer dat op het programma staat, gecombineerd met een nieuwe retour Wageningen deze week, is er vrijdag waarschijnlijk een nieuwe kans voor de gemiste posities.
Het is de afgelopen jaren al een paar keer voorgekomen dat er bijna een toevalstreffer was, maar tot op heden is een echte spontane rendez-vous nooit meer in het wild opgetreden sinds 2001 (ondergetekende met Jacob). Toch moet dat haast een keer opnieuw kunnen optreden.
Tom schreef:Vervolgens gaat het verder langs de Otterswijk. Het is het begin van het veenkoloniale landschap van de kop van Overijssel waar Zwolle - Meeden doorheen loopt. Dunbevolkt dus met grote lange rechte sloten. En tegenwind. De masten staan zover van de weg dat tot nummer 51 zich geen fotomoment aandeed.
Veenkoloniale leegtes. Je kan er veel dingen van zeggen, maar het gebrek aan opstelplaatsen voor foto's is dusdanig dat zelfs automobilisten het vernemen. Tegenwind is dan geen factor. Tussen mast 35 en mast 51 zit zo'n stuk, maar er is er ook eentje rondom ongeveer mast 90 en vanaf mast 210 tot Meeden zelf. Allemaal hetzelfde probleem.
Leuk dat je de oude IJC-donaumastjes ook wat aandacht hebt gegeven. Die komen er net als andere kleine mastjes en lijnen altijd bekaaid vanaf als Zwolle - Meeden in de buurt is, terwijl hun passage door het landschap een totaal ander gevoel geeft. Minder indrukwekkend, wat gemoedelijker, maar toch ook altijd een beetje stekelig in hun minimalisme. Al aarden ze beter in een open landschap met kale bomen dan in de hoogzomer.
Bij dezen ook maar wat materiaal van ondergetekende, van dezelfde dag, streek en moment, maar net iets westelijker.
Hessenweg, de oergrond van zowel dit hele websitegebeuren alsook op persoonlijk gebied van meer dan één persoon, was normaal gesproken zeker op een bezoekje van dichtbij uitgedraaid. Maar de afgelopen weken heb ik al vaker op zondagmorgen ergens gestaan en inmiddels heb ik mijn geluk voldoende beproefd. Dat rooie busje is net iets te vaak op zondagmorgens gezien bij plekken waar zogezegd wat te doen is of wat te halen is. Doordeweeks als er mensen werken, dan durf ik wel. Maar ik ga niet meer op zondagmorgen naar een hotspot in het eigen voertuig. Niet nog een camera, niet nog weer een ander station. Dus helaas bleef Hessenweg onaangeroerd en houden we het bij een vrij matig plaatje van mast 02. Overigens best een gaaf ding, ook met de opstijgbalkons eronder.
Tom met zijn goede camera had er minder last van dan ik, maar op beide fotoseries zien we wederom, voor inmiddels de vierde expeditie dit jaar, hoe hard en blauw het licht weer eens was. Schraal, verrassend koel en winderig aprilweer. Ik hou er erg van, maar de telefooncamera heeft het moeilijk met het staalblauwe harde licht.
De foto's hier zijn onbewerkt en alleen gecomprimeerd, maar zelfs kleurendove lieden zien dat hier duidelijk teveel verblauwing in zit.
Zoals Ruben zou zeggen: 'hallo rechtstand'. Hier staat mastpositie 27 vooraan, strak in rij met een hele serie broeders. Hard licht, maar tenminste nu nog van de goede kant. Want als we mast 27 zeggen, weten de kenners het direct: 'Draai je om lampekap, aan de andere kant staat mast 28, Aftak Marsmanweg, dat is de bom.'
Dat klopt. Maar ja...
Op dit onzalig uur van de dag stond de kernreactor nog in het zuidoosten. Pas vanaf halverwege de middag wordt Aftak Marsmanweg eindelijk lekker aangelicht vanaf de goede kant. Die tijd had ik niet. Combineer dat met een wolk voor de zon en een matige camera en Aftak Marsmanweg verandert terstond in ruim zestigduizend kilo fotografische ellende.
Een eindje doorrijden en een opklaring afwachten hielp een klein beetje, maar dan ontstaat er weer een ander probleem.
Vanuit dit perspectiefpunt ziet mast 28 eruit alsof hij een eh.. een rugzakje heeft. Een mast met een beperking, laat ik het maar gewoon zeggen. Wat een knullige aanblik is het als die grote wijde armen niet tot hun recht komen.
Nu ben ik minder hardcore constructietechnisch dan Tom, maar mij vallen dan weer andere dingen op. Man man wat staan we weer strak in Nederland. De aftak naar Ommen voldoet op dit moment van lage loadflow en koude wind bijna aan wat je in de wiskunde zou noemen "een rechte lijn is de kortste verbinding tussen twee verankeringspunten".
Dit is wel een heel dramatische manier van het zo beperkt mogelijk houden van je circuitlengte.
Euh, nuja, hier valt vast wel wat te halen met een betere lens en meer tijd, of met heel ander licht (wie weet zelfs ochtendnevel ofzo). Voor nu is het wel weer best. Gas erop.
Dit stulpje was voor het laatst door Ot bezocht in (jawel) 2012, in een ongekend optimistische bui op zijn schoolfietsje destijds. Best een stukje vanaf Zwolle, als zou Tom er zijn hand niet voor omdraaien.
Eigenlijk is het een van de meest ongeziene trafostations van het hele gebied. Ommen, Hardenberg, Hoogeveen, alles vlakbij Zwolle en zo nog een paar meer, die trekken wel eens wat aandacht. Maar Dedemsvaart is een soort leeg gat op de kaart van mentale kennis. Dat komt ook deels omdat het zo'n lullig stukje grondkabel heeft over zijn laatste kilometer. Geen lekker ferm inkomende luchtlijn, geen fraai afspanportaal, helemaal niets.
En ook al niet erg goed te fotograferen. Al dat hakhout eromheen zal door 99% van de mensen gewaardeerd worden omdat het het station uit het zicht neemt en het enigszins geluid dempt, maar voor de powerfotograaf is het toch vooral lastig.
Vanwege het zondagmorgenprobleem ben ik er niet vanaf een andere kant, het parkeerplaatsje van een bedrijf, naartoe gelopen. Men zal het met deze foto's moeten doen.
Wat we dan wel weer hebben zijn de twee eindmasten vanaf de buismastenlijn. Ot had ze in 2012 gefotografeerd, maar inmiddels zijn ze met de nodige hotline-bombarie in de nieuwe verf gezet. En dat is goed te zien, vergeleken met de toestand op Ots foto zijn ze er flink van opgeknapt.
Als breedgeschouderde, bonkige gorilla's staan ze in het grasveld. Zonder hekwerken of andere opsmuk - hier kan dat gewoon nog.
Alle oliedrukmetertjes stonden keurig waar ze staan moesten, de isolators leken gewassen en de verf inclusief circuitkleuren zien er prima uit. We kunnen zeggen wat we willen, maar de buismastenlijn is prima opgeknapt vorig jaar. Zo kan ie er weer een poosje tegenaan.
De bedoeling was om hierna nog een blik te werpen op Slagharen, bij mast 53. Had ik dat maar gedaan, dan was de kans groter geweest dat ik Tom was tegengekomen. Maar ik zat zonder eten in het voertuig en er wachtten ook nog wat familiare verplichtingen in Holsloot. Dus er werd besloten om mast 53, mast 97 (de welbekende aftak in het land van CoevordenStroom) en mast 116 (bij mij in het dorpje, maar nog altijd geen recente foto!) even te laten voor wat ze waren.
Gezien het mooie weer dat op het programma staat, gecombineerd met een nieuwe retour Wageningen deze week, is er vrijdag waarschijnlijk een nieuwe kans voor de gemiste posities.
Halfverankering is net als Volbeat: het kan altijd
Re: Omgeving Dedemsvaart Zwolle - Meeden
Ah genieten en dank dat je de moeite genomen hebt om ook de belangrijkste schakels in een hoogspanningsnet (de stations) eens netjes op de foto te zetten. *genieten*
KML-generator generator
Re: Omgeving Dedemsvaart Zwolle - Meeden
Wow, dat is toevallig Hans.
Om precies 13 uur was ik bij mast 54 .
Om precies 13 uur was ik bij mast 54 .
Tja moet toch kwijt dat zelfs voor een telefoon de fotokwaliteit toch wel erg matig is, ik zou toch eens kijken of je niet een klein beetje betere camera kan krijgen, het lijkt wel of het steeds slechter wordt .Ik hou er erg van, maar de telefooncamera heeft het moeilijk met het staalblauwe harde licht.
De foto's hier zijn onbewerkt en alleen gecomprimeerd, maar zelfs kleurendove lieden zien dat hier duidelijk teveel verblauwing in zit.
Re: Omgeving Dedemsvaart Zwolle - Meeden
Dat is inderdaad dezelfde tijd. Al lijkt het erop dat jij aan de zuidoostkant (Hardenberg) bent gebleven, terwijl ik aan de noordelijke kant op het pechparkeerplaatsje van de N377 ben blijven staan. Overigens is daar geen foto gemaakt, de rimboe was net wat te hoog opgeschoten en het is nou ook niet echt de beste plek om schaamteloos even op het dak van je busje te klimmen.
Het telefoontoestel in kwestie is een tough phone (Blackview, IP68) van een Deense webshop. Tot vorige herfst werd het ad-hoc hoogspanningsfotografiewerk gedaan met een hoogbejaarde Nikon E3200 van 3.2 megapixels. Geen hoogvlieger, maar voor webfoto's prima toereikend en best scherp. Maar die gaf het na ruim 14 jaar trouwe dienst uiteindelijk op in november. Sindsdien ben ik afhankelijk van de Pentax of van een telefoon. Twee uitersten, waarbij voor de Pentax geldt dat die het vanwege zijn omvang niet toestaat om zomaar altijd even bij je te hebben en voor de telefoon geldt dat het net lijkt of de CCD een beetje erodeert ofzo. Hij gaat elke maand zichtbaar verder achteruit. Hoe dat kan, geen idee.
De bedoeling is om tijdens of na dit scheerseizoen (lees: het verdienseizoen) een vervanger te kopen voor de compactcamera. Iets waarmee het gat tussen de telefoon en de Pentax kan worden gevuld en wat makkelijk wegsteekt in de binnenzak. Aan verbetering wordt dus gewerkt.
Het telefoontoestel in kwestie is een tough phone (Blackview, IP68) van een Deense webshop. Tot vorige herfst werd het ad-hoc hoogspanningsfotografiewerk gedaan met een hoogbejaarde Nikon E3200 van 3.2 megapixels. Geen hoogvlieger, maar voor webfoto's prima toereikend en best scherp. Maar die gaf het na ruim 14 jaar trouwe dienst uiteindelijk op in november. Sindsdien ben ik afhankelijk van de Pentax of van een telefoon. Twee uitersten, waarbij voor de Pentax geldt dat die het vanwege zijn omvang niet toestaat om zomaar altijd even bij je te hebben en voor de telefoon geldt dat het net lijkt of de CCD een beetje erodeert ofzo. Hij gaat elke maand zichtbaar verder achteruit. Hoe dat kan, geen idee.
De bedoeling is om tijdens of na dit scheerseizoen (lees: het verdienseizoen) een vervanger te kopen voor de compactcamera. Iets waarmee het gat tussen de telefoon en de Pentax kan worden gevuld en wat makkelijk wegsteekt in de binnenzak. Aan verbetering wordt dus gewerkt.
Halfverankering is net als Volbeat: het kan altijd