Wintracks en crossings in het Westland
Geplaatst: 09 jul 2012 20:47
Peter is er flink op uit geweest de laatste paar weken. Maar hij is niet de enige. Ook Hans is maar eens op tour gegaan.
In dezelfde tijd als Peter ben ik eropuit geweest in het westen van Overijssel (gebied Olst) en afgelopen vrijdag naar het gebied tussen Den Haag, Rotterdam en het Groene hart, waarover dit topic gaat. Voor insiders die kaarten lezen aan de hand van hoogspanningslijnen:
De primaire reden om richting dat gebied te gaan had met iets anders te maken. Twee dingen die ik eerder die dag in Den Haag en Delft moest doen en die beiden op dezelfde dag te combineren waren. Voor elk ding afzonderlijk ding had ik de reis niet over gehad, maar omdat ze nu te combineren waren lag dat uiteindelijk anders. In de onweerchasemobiel- eh, de auto dus, en op naar Den Haag.
Je komt dan vanuit Wageningen over de A12 heen. En bij Veenendaal trok dit de aandacht.
Op het oog een gewone kruising van een snelweg met een hoogspanningslijn, hier die van Veenendaal naar Lage Weide. Maar let eens op de hoeveelheid gevarenbordjes aan de lantaarnpalen - hoezo bezuinigingen!
Verderop, bijna bij Den Haag, kom je langs Zoetermeer en Bleiswijk, waar de nieuwe wintracks staan. Het was helaas niet mogelijk ze goed te bekijken. Ik kon het niet slechter treffen. Pal voor Bleiswijk werd het verkeer opeens enorm hectisch omdat er een beste regenbui losbarstte. Nu ben ik al jaren onweerchaser, dus voor dit flutbuitje draaien we onze hand niet om. Maar wat wél nieuw was, was een dergelijke bui op een snelweg met hectisch verkeer op vier banen waarbij iedereen links, rechts en bijkans zelfs over de vluchtstrook probeert in te halen terwijl ik gewoon 100 reed net als de helft van de andere weggebruikers. Beide handen aan het stuur, radio zelfs uit en alle aandacht erbij houden om er heel uit te komen. Nu snap ik waarom mensen de trein nemen...
Het was zo hectisch dat ik slechts een vluchtige blik werpen kon. Jammer, maar ik nam mezelf voor om dadelijk op de terugweg beter te kijken. En dat hielp. Het weer knapte tijdens de uren in Delft en Den Haag flink op. Toen ik Den Haag weer uit kon (met bijna een hartverzakking van alle hectiek) was de grond droog en de lucht blauw met dikke wollige groeiende stapelwolken. Prima! Bij Bleiswijk van de snelweg af en op naar het trafostation.
Inmiddels (lees: sinds Peters bezoek) is ook aan de andere kant van het trafostation een straat wintracks verschenen. Het interessante is dat de wintrack een eigenschap heeft die geen enkele andere hoogspanningsmast heeft: wintracks zijn van dichtbij veel subtieler en in het landschap passender dan van vanaf grotere afstand. Bij vakwerkmasten is dat andersom.
Van dichtbij zijn de wintracks bescheiden en ondanks hun omvang elegant. Maar van veraf zijn de pinakels met draden juist verstorend en ongeorganiseerd. Heel dubbel dus.
Merk op hoe dicht de geleiders bij elkaar hangen. Nog dichterbij was inderdaad niet mogelijk geweest, zonder het risico op contact of boogvorming door uitzwaai te groot te maken. Het magneetveld wordt werkelijk tot een minimum beperkt. De geleiders zijn overigens ook veel strakker gespannen dan normaal gesproken het geval is. Toch is het veld tussen de masten niet korter.
De masten kleurden om beurten wit of grijs, afhankelijk van of er een wolk voor de zon zat. Een verrassend en eigenlijk best leuk bijeffect.
Soms moet je genoeg ballen hebben om op je eigen mening te durven terugkomen. Ik ben nog steeds iemand die vakwerkmasten veel interessanter vindt dan buismasten, maar de wintrack heeft wel een onverwacht goede indruk gemaakt. Althans, de draagmasten dan. De hoekmasten waren een heel ander verhaal.
Zie ze eens kromtrekken in de hoek! De twee balken aan de zijkant zijn pijlers van het HSL-viaduct en ik mag aannemen dat die rechtop staan. Wel, als we het van zulke kromme masten moeten hebben, dan gaan we nog wat beleven bij de eerste de beste stevige ijzel.
Zonder die bretels (deze is nog niet af) lijkt het nog aanvaardbaar. Maar zodra die dingen erop zitten zijn de hoekmasten de afknappers van de wintracklijnen. En over afknappers gesproken...
Beveiligingsbedrijven die niet kunnen spellen helpen je nekharen ook redelijk goed overeind. 'Beveiligd dit terrein.' Dat wekt vertrouwen.
Hmm, vier uur pas, en zo vaak kom ik niet in dit landsdeel. Ik heb de atlas uit het dashboardkastje geplukt en ben eens gaan kijken of er wat te zien viel in de nabije omgeving. Als je er dan toch bent... Dat bleek het geval, want het onvolprezen Land der Crossings lag om de hoek.
In het zuidwestelijk rivierengebied staan nogal wat torenhoge riviercrossings. Dat moet maar eens bekeken worden. De dichtstbijzijnde crossing lag bij Krimpen en het enige wat ik daarvoor hoefde te doen is de hoogspanningslijn vanuit Bleiswijk richting Krimpen te volgen. In Nesselande (kilometer of wat verderop)werd het tijd voor een ouderwets eindje sjouwen door de wijk, om de indruk van een 380 kV-verbinding door een Vinexwijk heen eens te ervaren.
Die was niet verkeerd. De masten van deze verbinding hebben een kenmerk waarvan ik tot een maand of wat geleden niet eens wist dat het in Nederland bestond: een niet-taps bovenste torendeel. Al met al maken de masten een indruk die de "standaard" 380 kV-mast niet maakt: ze komen wat plomp en meer diehard industrieel over.
De andere kant op (richting Bleiswijk) zien we deze Hollandse hoekmast met kattenoren en -hee, da's apart- driedubbele afspanisolators. Inmiddels is de oorzaak duidelijk, de zeelucht en het vocht nabij de kust zijn er de reden van dat men de isolatorkettingen in de hoekmasten extra zwaar uitvoert. Blijkbaar is de beraamde corrosie aan de kust groter.
De atlas weer op schoot. Op naar de rivier, tijd voor een crossing. De kaarten vertelden dat er ten zuiden van Krimpen (overigens een machtig trafostation) een 380 kV-crossing zit.
Hier zien we de zuidelijke crossingsmast. Interessant is dat deze aanzienlijke torens het aanzien van het hele dorp eronder deerlijk domineren. Niet verkeerd om daar te wonen. Hoewel, wel een beetje druk. Toen ik omkeek vanaf de dijk verscheen om de bocht een soort Vinexwoud van joggers, hondenuitlaters, fietsers en wielrenners. Mijn (___), ik dacht dat ik gek werd.
Richting Krimpen begon de lucht steeds donkerder te zitten, hoewel de regen op wat spatterbuitjes na niet goed door wou komen. Doorrijden naar een ander stuk bekijks vlakbij. Een kilometer of zes (en heel wat gedraai en gedwaal in de woonwijken verder) staat een oude lijn deltamasten uit de tijd dat het 150 kV-grid nog de top of the bill was. Merk op dat het ontwerp van deze deltamasten verschilt van dat van de exemplaren in de Flevopolder.
Maar dit is nog niks. Draaien we ons op de plek van de foto om, dan zien we daar het summum van de Nederlandse deltamast staan. 's Lands grootste katapulten, kant en klaar uitgestald. Je hoeft ze alleen nog maar even te fotograferen!
Dat moest van dichterbij bekeken worden. Hopla, de dijk op en - wel (___), alweer zo'n kluit mensen. En ze staan ditmaal nog stil ook, precies bij de crossing die ik bekijken wou. Stik. Is er een ongeluk gebeurd ofzo, of ben ik opeens komen crashen op een spontane bijeenkomst van medemastengekken?
Nee dus. Zo te zien een spontane bedrijfsbarbecue aan de andere kant van het water.
Geen doorkomen aan. Ik heb het bijltje erbij neergegooid en heb de atlas weer gepakt. Want er zijn nog meer crossings in de buurt. Het werd tijd voor het klapstuk, de hoofdprijs en de jackpot ineen: Lekkerkerk I en Lekkerkerk II.
Nog geen tien kilometer verderop en daar waren ze. Net zo als op de foto van ET, maar dan van onderaf gezien. Dat de masten groot zouden zijn had ik wel verwacht, maar dit was een ordegrootte meer dan ik aan had voelen komen.
Vanaf grote afstand werd de lucht gedomineerd door enorme torens, kattenoren en hangende kabels. Maar pas als je er werkelijk onder staat komt het volledige gevoel voor de schaal van deze torens tot hun recht.
Na vele jaren deze hobby ben ik niet zo heel snel meer onder de indruk, maar hierbij moest ik toch even op de motorkap gaan zitten om dat ding op me in te laten werken. Hij is werkelijk een stuk hoger dan de crossing bij Dodewaard.
Maar aan alles komt een eind, ook aan een dagje uit. De zon zakte gestadig achter de oplossende buienwolken omlaag en het was nog een best eind naar de eindbestemming deze dag, Holsloot in Drenthe. Binnendoor, door het Groene Hart heen, naar Gouda om de rivier over te steken. Bijna tien kilometer bij de Lek vandaan was een rotonde waar ik verkeerd reed (malle turbinerotondes ook). Omdraaien op een landweggetje dan maar. Dat bleek nog niet zo verkeerd te zijn. Over de lege velden was het zicht precies richting Lekkerkerk, en ondanks de forse afstand torenden daar nog steeds vier bekende jongens hoog boven het landschap uit.
...maar aan de andere kant van de weg was echter iets heel anders te zien. Het andere uiterste, namelijk een straatje van de kleinste bovengrondse masten van Nederland.
Natuurlijk, Gouda. Ik had niet verrast moeten zijn.
Terug bij de A12 zat het erop voor deze dag. Zoals in Enschede en omgeving al geconstateerd: ik ben niet heel veel drukte op de wegen gewend als Drent, en zoveel hoogspanning op het asfalt was me bijna teveel van het goede. Maar qua elektrische hoogspanning was het zeker de moeite waard!
In dezelfde tijd als Peter ben ik eropuit geweest in het westen van Overijssel (gebied Olst) en afgelopen vrijdag naar het gebied tussen Den Haag, Rotterdam en het Groene hart, waarover dit topic gaat. Voor insiders die kaarten lezen aan de hand van hoogspanningslijnen:
De primaire reden om richting dat gebied te gaan had met iets anders te maken. Twee dingen die ik eerder die dag in Den Haag en Delft moest doen en die beiden op dezelfde dag te combineren waren. Voor elk ding afzonderlijk ding had ik de reis niet over gehad, maar omdat ze nu te combineren waren lag dat uiteindelijk anders. In de onweerchasemobiel- eh, de auto dus, en op naar Den Haag.
Je komt dan vanuit Wageningen over de A12 heen. En bij Veenendaal trok dit de aandacht.
Op het oog een gewone kruising van een snelweg met een hoogspanningslijn, hier die van Veenendaal naar Lage Weide. Maar let eens op de hoeveelheid gevarenbordjes aan de lantaarnpalen - hoezo bezuinigingen!
Verderop, bijna bij Den Haag, kom je langs Zoetermeer en Bleiswijk, waar de nieuwe wintracks staan. Het was helaas niet mogelijk ze goed te bekijken. Ik kon het niet slechter treffen. Pal voor Bleiswijk werd het verkeer opeens enorm hectisch omdat er een beste regenbui losbarstte. Nu ben ik al jaren onweerchaser, dus voor dit flutbuitje draaien we onze hand niet om. Maar wat wél nieuw was, was een dergelijke bui op een snelweg met hectisch verkeer op vier banen waarbij iedereen links, rechts en bijkans zelfs over de vluchtstrook probeert in te halen terwijl ik gewoon 100 reed net als de helft van de andere weggebruikers. Beide handen aan het stuur, radio zelfs uit en alle aandacht erbij houden om er heel uit te komen. Nu snap ik waarom mensen de trein nemen...
Het was zo hectisch dat ik slechts een vluchtige blik werpen kon. Jammer, maar ik nam mezelf voor om dadelijk op de terugweg beter te kijken. En dat hielp. Het weer knapte tijdens de uren in Delft en Den Haag flink op. Toen ik Den Haag weer uit kon (met bijna een hartverzakking van alle hectiek) was de grond droog en de lucht blauw met dikke wollige groeiende stapelwolken. Prima! Bij Bleiswijk van de snelweg af en op naar het trafostation.
Inmiddels (lees: sinds Peters bezoek) is ook aan de andere kant van het trafostation een straat wintracks verschenen. Het interessante is dat de wintrack een eigenschap heeft die geen enkele andere hoogspanningsmast heeft: wintracks zijn van dichtbij veel subtieler en in het landschap passender dan van vanaf grotere afstand. Bij vakwerkmasten is dat andersom.
Van dichtbij zijn de wintracks bescheiden en ondanks hun omvang elegant. Maar van veraf zijn de pinakels met draden juist verstorend en ongeorganiseerd. Heel dubbel dus.
Merk op hoe dicht de geleiders bij elkaar hangen. Nog dichterbij was inderdaad niet mogelijk geweest, zonder het risico op contact of boogvorming door uitzwaai te groot te maken. Het magneetveld wordt werkelijk tot een minimum beperkt. De geleiders zijn overigens ook veel strakker gespannen dan normaal gesproken het geval is. Toch is het veld tussen de masten niet korter.
De masten kleurden om beurten wit of grijs, afhankelijk van of er een wolk voor de zon zat. Een verrassend en eigenlijk best leuk bijeffect.
Soms moet je genoeg ballen hebben om op je eigen mening te durven terugkomen. Ik ben nog steeds iemand die vakwerkmasten veel interessanter vindt dan buismasten, maar de wintrack heeft wel een onverwacht goede indruk gemaakt. Althans, de draagmasten dan. De hoekmasten waren een heel ander verhaal.
Zie ze eens kromtrekken in de hoek! De twee balken aan de zijkant zijn pijlers van het HSL-viaduct en ik mag aannemen dat die rechtop staan. Wel, als we het van zulke kromme masten moeten hebben, dan gaan we nog wat beleven bij de eerste de beste stevige ijzel.
Zonder die bretels (deze is nog niet af) lijkt het nog aanvaardbaar. Maar zodra die dingen erop zitten zijn de hoekmasten de afknappers van de wintracklijnen. En over afknappers gesproken...
Beveiligingsbedrijven die niet kunnen spellen helpen je nekharen ook redelijk goed overeind. 'Beveiligd dit terrein.' Dat wekt vertrouwen.
Hmm, vier uur pas, en zo vaak kom ik niet in dit landsdeel. Ik heb de atlas uit het dashboardkastje geplukt en ben eens gaan kijken of er wat te zien viel in de nabije omgeving. Als je er dan toch bent... Dat bleek het geval, want het onvolprezen Land der Crossings lag om de hoek.
In het zuidwestelijk rivierengebied staan nogal wat torenhoge riviercrossings. Dat moet maar eens bekeken worden. De dichtstbijzijnde crossing lag bij Krimpen en het enige wat ik daarvoor hoefde te doen is de hoogspanningslijn vanuit Bleiswijk richting Krimpen te volgen. In Nesselande (kilometer of wat verderop)werd het tijd voor een ouderwets eindje sjouwen door de wijk, om de indruk van een 380 kV-verbinding door een Vinexwijk heen eens te ervaren.
Die was niet verkeerd. De masten van deze verbinding hebben een kenmerk waarvan ik tot een maand of wat geleden niet eens wist dat het in Nederland bestond: een niet-taps bovenste torendeel. Al met al maken de masten een indruk die de "standaard" 380 kV-mast niet maakt: ze komen wat plomp en meer diehard industrieel over.
De andere kant op (richting Bleiswijk) zien we deze Hollandse hoekmast met kattenoren en -hee, da's apart- driedubbele afspanisolators. Inmiddels is de oorzaak duidelijk, de zeelucht en het vocht nabij de kust zijn er de reden van dat men de isolatorkettingen in de hoekmasten extra zwaar uitvoert. Blijkbaar is de beraamde corrosie aan de kust groter.
De atlas weer op schoot. Op naar de rivier, tijd voor een crossing. De kaarten vertelden dat er ten zuiden van Krimpen (overigens een machtig trafostation) een 380 kV-crossing zit.
Hier zien we de zuidelijke crossingsmast. Interessant is dat deze aanzienlijke torens het aanzien van het hele dorp eronder deerlijk domineren. Niet verkeerd om daar te wonen. Hoewel, wel een beetje druk. Toen ik omkeek vanaf de dijk verscheen om de bocht een soort Vinexwoud van joggers, hondenuitlaters, fietsers en wielrenners. Mijn (___), ik dacht dat ik gek werd.
Richting Krimpen begon de lucht steeds donkerder te zitten, hoewel de regen op wat spatterbuitjes na niet goed door wou komen. Doorrijden naar een ander stuk bekijks vlakbij. Een kilometer of zes (en heel wat gedraai en gedwaal in de woonwijken verder) staat een oude lijn deltamasten uit de tijd dat het 150 kV-grid nog de top of the bill was. Merk op dat het ontwerp van deze deltamasten verschilt van dat van de exemplaren in de Flevopolder.
Maar dit is nog niks. Draaien we ons op de plek van de foto om, dan zien we daar het summum van de Nederlandse deltamast staan. 's Lands grootste katapulten, kant en klaar uitgestald. Je hoeft ze alleen nog maar even te fotograferen!
Dat moest van dichterbij bekeken worden. Hopla, de dijk op en - wel (___), alweer zo'n kluit mensen. En ze staan ditmaal nog stil ook, precies bij de crossing die ik bekijken wou. Stik. Is er een ongeluk gebeurd ofzo, of ben ik opeens komen crashen op een spontane bijeenkomst van medemastengekken?
Nee dus. Zo te zien een spontane bedrijfsbarbecue aan de andere kant van het water.
Geen doorkomen aan. Ik heb het bijltje erbij neergegooid en heb de atlas weer gepakt. Want er zijn nog meer crossings in de buurt. Het werd tijd voor het klapstuk, de hoofdprijs en de jackpot ineen: Lekkerkerk I en Lekkerkerk II.
Nog geen tien kilometer verderop en daar waren ze. Net zo als op de foto van ET, maar dan van onderaf gezien. Dat de masten groot zouden zijn had ik wel verwacht, maar dit was een ordegrootte meer dan ik aan had voelen komen.
Vanaf grote afstand werd de lucht gedomineerd door enorme torens, kattenoren en hangende kabels. Maar pas als je er werkelijk onder staat komt het volledige gevoel voor de schaal van deze torens tot hun recht.
Na vele jaren deze hobby ben ik niet zo heel snel meer onder de indruk, maar hierbij moest ik toch even op de motorkap gaan zitten om dat ding op me in te laten werken. Hij is werkelijk een stuk hoger dan de crossing bij Dodewaard.
Maar aan alles komt een eind, ook aan een dagje uit. De zon zakte gestadig achter de oplossende buienwolken omlaag en het was nog een best eind naar de eindbestemming deze dag, Holsloot in Drenthe. Binnendoor, door het Groene Hart heen, naar Gouda om de rivier over te steken. Bijna tien kilometer bij de Lek vandaan was een rotonde waar ik verkeerd reed (malle turbinerotondes ook). Omdraaien op een landweggetje dan maar. Dat bleek nog niet zo verkeerd te zijn. Over de lege velden was het zicht precies richting Lekkerkerk, en ondanks de forse afstand torenden daar nog steeds vier bekende jongens hoog boven het landschap uit.
...maar aan de andere kant van de weg was echter iets heel anders te zien. Het andere uiterste, namelijk een straatje van de kleinste bovengrondse masten van Nederland.
Natuurlijk, Gouda. Ik had niet verrast moeten zijn.
Terug bij de A12 zat het erop voor deze dag. Zoals in Enschede en omgeving al geconstateerd: ik ben niet heel veel drukte op de wegen gewend als Drent, en zoveel hoogspanning op het asfalt was me bijna teveel van het goede. Maar qua elektrische hoogspanning was het zeker de moeite waard!