Hoogspanning op de Great Plains
Geplaatst: 08 jun 2017 16:11
9971 kilometer. 28 supercellen. Zestien dagen. Negen mafkezen. Zeven staten. En honderden hoogspanningslijnen.
De bijvangst van twee weken stormchasen op de Great Plains.
Proloog. Inleiding en achtergrond
Dingen waar een hoge spanning omheen hangt zijn bijzonder interessant. Denk aan het vrouwelijk geslacht, elektriciteitstransport en onweer. Dat eerste ding is hier nog immer wisselstroom zonder vastrecht, maar de andere twee zijn zolang ik me kan herinneren een vaste waarde. Als jochie heb ik menig nacht op een stoel achter het raam zitten kijken naar de donderbuien. Kleine jochies worden groot en het vensterglas werd ingeruild voor een autoruit. Eerst als gozertje van vijftien met anderen mee die in Nederland en Duitsland joegen en zo het vak leren. Daarna wordt het roze papiertje binnengehaald en kan je er ook zelf op uit. Personen vinden elkaar, teams ontstaan en vriendschappen worden gesmeed die met een beetje geluk door dik en dun en voor het leven zijn.
Stormchasing is gaan waar de buien gaan. Je komt op talloze plekken, landschappen en situaties en ziet stiekem heel wat van de wereld. De avonturen die je beleeft en de herinneringen waar je met je chasematen jaren later nog over praat maken het tot veel meer dan wolkenkijken alleen. Een vaste community met teams, cult, verhalen en jargon. Een ei kapot gooien op de auto aan het begin van het seizoen is vrij standaard. Iedereen weet wat dingen als eets, takjes, mol0n, knalstreep, #NEEderland, faprun, LWA, nulinfo, moordaanslag en RUISCH betekenen. Iedereen kent iedereen.
Binnen het westerse cultuurblok kan men onweerchasen in Europa, Australië en Amerika. Men zegt dat juist de buien in Trumpland net als de mensen zijn: het dikst van allemaal. Chasers die het eens bekeken hebben (onder wie een teamgenoot vorig jaar) bevestigen dat. Maar het met eigen ogen controleren was iets dat in de verre toekomst nog eens moest gebeuren. Ooit. Jeweetwel. Dan.
De broer van een van mijn teamgenoten kreeg leukemie. Hij heeft het niet gehaald en overleed in februari. Zelf ben ik als jochie van dertien ook aan de beurt geweest met iets heel anders en ik ben weliswaar goed weggekomen, maar soms maakt het de nachten nog steeds lang. Dat soort dingen zetten je aan het denken over de betrekkelijkheid van alles, waar je het voor doet en ook dat het zomaar voorbij kan zijn. Haast tot onze eigen schrik keken we elkaar afgelopen winter wat onwennig aan. '…het zal toch niet nú in dit jaar al.. nee toch?'
Van links naar rechts: Wilfred ('Wallfred'), Hans ('Butters'), Michiel ('Baats0n' of 'De Belg'), Calvin ('Calvin Helmholz'), Peter ('Opa Peet'), Mikal ('Lakim' of 'Doge' en met het gaan der dagen steeds vaker 'Dikzak') en Erwin ('Err01' of 'Low-Topped'). (Steve ('Phteve' of 'Stupid Mexican') staat niet in beeld en Bart ('Abrt' of 'Loverboy') is de fotograaf en staat er ook niet op.) Peter is al wat ouder en heeft een ton ervaring met stormchasen in de States: iemand die weet hoe het werkt en die de do's en dont's kent is onmisbaar. Steve is een vriend van Peter, een Amerikaan met Mexicaanse voorouders en truckersvaring op de interstates.
En de bijnamen? Die heeft iedereen in de afgelopen jaren verkregen als collateral damage. In mijn geval omdat ik wat naïef ben, teveel met mijn handen friemel, aarzelend dingen als "eh.. is dat wel slim?" mompel en vrij vaak de schuld krijg. Combineer dat met een voorgeschiedenis als SouthPark fan, een veelvuldig gebruik van WTF en collegachasers met een vlijmscherp fileergevoel en verdere uitleg is onnodig.
In twee weken tijd hebben we twee maanden geleefd. We hebben bijna alles gezien van de ongeschreven bucketlist… maar geen tornado. Tja, dat kan gebeuren, it's all in the game. Een tikje lacherig was de conclusie dat we het verplicht zijn om opnieuw te gaan. Wat erg nou.
Noot: hoogspanning is echt bijvangst
In bijna tienduizend kilometer is er veel hoogspanning als bijvangst. Maar wie gaat stormchasen weet dat onweersbuien het hoofddoel zijn. Het landschap en de geologie (bergen in Colorado, de Plains, de halfwoestijnen), de historie van de streek en ook de plaatselijke hoogspanning zijn onherroepelijk ondergeschikt aan het hoofddoel. Meestal was er geen tijd of mogelijkheid om de auto aan de kant te zetten en uiteraard zit je ook niet met acht andere pylon geeks in de auto. Daardoor zijn de meeste foto's rijdend gemaakt door een getint raam dat niet open kon. Reflecties, vlekken, regendruppels, bewegingsonscherpte, voorgrondobjecten en steevast een scheve horizon, men zal het allemaal voor lief moeten nemen...
Om er toch nog iets van te maken heb ik het fotoprogramma het contrast van de hele serie iets omhoog gezet en de foto’s iets lichter en minder blauw van kleur gemaakt om de effecten van beweging en getint glas aan te vechten. Bij de meeste foto's helpt dat, maar bij sommigen is het averechts.
In dit topic hoop ik de 9971 kilometer lange route globaal een beetje te volgen. Hoogspanningsinstallaties vormen de hoofdmoot, maar zo nu en dan waait er wel eens een buitje tussendoor. Want zelfs op een hoogspanningsforum zijn we niet volledige one-issue.
De bijvangst van twee weken stormchasen op de Great Plains.
Proloog. Inleiding en achtergrond
Dingen waar een hoge spanning omheen hangt zijn bijzonder interessant. Denk aan het vrouwelijk geslacht, elektriciteitstransport en onweer. Dat eerste ding is hier nog immer wisselstroom zonder vastrecht, maar de andere twee zijn zolang ik me kan herinneren een vaste waarde. Als jochie heb ik menig nacht op een stoel achter het raam zitten kijken naar de donderbuien. Kleine jochies worden groot en het vensterglas werd ingeruild voor een autoruit. Eerst als gozertje van vijftien met anderen mee die in Nederland en Duitsland joegen en zo het vak leren. Daarna wordt het roze papiertje binnengehaald en kan je er ook zelf op uit. Personen vinden elkaar, teams ontstaan en vriendschappen worden gesmeed die met een beetje geluk door dik en dun en voor het leven zijn.
Stormchasing is gaan waar de buien gaan. Je komt op talloze plekken, landschappen en situaties en ziet stiekem heel wat van de wereld. De avonturen die je beleeft en de herinneringen waar je met je chasematen jaren later nog over praat maken het tot veel meer dan wolkenkijken alleen. Een vaste community met teams, cult, verhalen en jargon. Een ei kapot gooien op de auto aan het begin van het seizoen is vrij standaard. Iedereen weet wat dingen als eets, takjes, mol0n, knalstreep, #NEEderland, faprun, LWA, nulinfo, moordaanslag en RUISCH betekenen. Iedereen kent iedereen.
Binnen het westerse cultuurblok kan men onweerchasen in Europa, Australië en Amerika. Men zegt dat juist de buien in Trumpland net als de mensen zijn: het dikst van allemaal. Chasers die het eens bekeken hebben (onder wie een teamgenoot vorig jaar) bevestigen dat. Maar het met eigen ogen controleren was iets dat in de verre toekomst nog eens moest gebeuren. Ooit. Jeweetwel. Dan.
De broer van een van mijn teamgenoten kreeg leukemie. Hij heeft het niet gehaald en overleed in februari. Zelf ben ik als jochie van dertien ook aan de beurt geweest met iets heel anders en ik ben weliswaar goed weggekomen, maar soms maakt het de nachten nog steeds lang. Dat soort dingen zetten je aan het denken over de betrekkelijkheid van alles, waar je het voor doet en ook dat het zomaar voorbij kan zijn. Haast tot onze eigen schrik keken we elkaar afgelopen winter wat onwennig aan. '…het zal toch niet nú in dit jaar al.. nee toch?'
Van links naar rechts: Wilfred ('Wallfred'), Hans ('Butters'), Michiel ('Baats0n' of 'De Belg'), Calvin ('Calvin Helmholz'), Peter ('Opa Peet'), Mikal ('Lakim' of 'Doge' en met het gaan der dagen steeds vaker 'Dikzak') en Erwin ('Err01' of 'Low-Topped'). (Steve ('Phteve' of 'Stupid Mexican') staat niet in beeld en Bart ('Abrt' of 'Loverboy') is de fotograaf en staat er ook niet op.) Peter is al wat ouder en heeft een ton ervaring met stormchasen in de States: iemand die weet hoe het werkt en die de do's en dont's kent is onmisbaar. Steve is een vriend van Peter, een Amerikaan met Mexicaanse voorouders en truckersvaring op de interstates.
En de bijnamen? Die heeft iedereen in de afgelopen jaren verkregen als collateral damage. In mijn geval omdat ik wat naïef ben, teveel met mijn handen friemel, aarzelend dingen als "eh.. is dat wel slim?" mompel en vrij vaak de schuld krijg. Combineer dat met een voorgeschiedenis als SouthPark fan, een veelvuldig gebruik van WTF en collegachasers met een vlijmscherp fileergevoel en verdere uitleg is onnodig.
In twee weken tijd hebben we twee maanden geleefd. We hebben bijna alles gezien van de ongeschreven bucketlist… maar geen tornado. Tja, dat kan gebeuren, it's all in the game. Een tikje lacherig was de conclusie dat we het verplicht zijn om opnieuw te gaan. Wat erg nou.
Noot: hoogspanning is echt bijvangst
In bijna tienduizend kilometer is er veel hoogspanning als bijvangst. Maar wie gaat stormchasen weet dat onweersbuien het hoofddoel zijn. Het landschap en de geologie (bergen in Colorado, de Plains, de halfwoestijnen), de historie van de streek en ook de plaatselijke hoogspanning zijn onherroepelijk ondergeschikt aan het hoofddoel. Meestal was er geen tijd of mogelijkheid om de auto aan de kant te zetten en uiteraard zit je ook niet met acht andere pylon geeks in de auto. Daardoor zijn de meeste foto's rijdend gemaakt door een getint raam dat niet open kon. Reflecties, vlekken, regendruppels, bewegingsonscherpte, voorgrondobjecten en steevast een scheve horizon, men zal het allemaal voor lief moeten nemen...
Om er toch nog iets van te maken heb ik het fotoprogramma het contrast van de hele serie iets omhoog gezet en de foto’s iets lichter en minder blauw van kleur gemaakt om de effecten van beweging en getint glas aan te vechten. Bij de meeste foto's helpt dat, maar bij sommigen is het averechts.
In dit topic hoop ik de 9971 kilometer lange route globaal een beetje te volgen. Hoogspanningsinstallaties vormen de hoofdmoot, maar zo nu en dan waait er wel eens een buitje tussendoor. Want zelfs op een hoogspanningsforum zijn we niet volledige one-issue.